سنّت ادبیات فارسی پر از نمونه‌های تعقیب و گریز و حبس و کشتار نویسندگان و شاعران است. از مسعود سعد سلمان و ناصرخسرو گرفته تا میرزاده عشقی، فرخی یزدی، خسرو گلسرخی، سعید سلطانپور، محمد مختاری، جعفر پوینده و بسیارانی دیگر. چه طور می‌توان برای ادبیات فارسی آینده‌ای بدون سانسور و سرکوب متصوّر شد؟ برای تحقق چنین رویایی در آینده به چه نکاتی در دوران گذار باید توجه کرد؟ ادبیات می‌تواند نقشی در دوران گذار به دموکراسی داشته باشد؟ نویسندگان چطور؟‌ در گفتگویی که با منیرو روانی‌پور در کنفرانس گفتمان‌های گذار داشتم به این سوالات پرداختیم.